การค้นหาสันติภาพในวังวนของสงครามหรือความขัดแย้งที่ไม่รุนแรง แต่มีการทำลายล้างสูงเป็นงานที่ยากและเป็นไปไม่ได้ในบางครั้ง  การฆ่าฟันต่อเนื่องที่มาพร้อมกับสงครามมีแนวโน้มที่จะทำให้ความเกลียดชังยืดเยื้อและกระตุ้นความอาฆาตพยาบาท ดังนั้นจึงเป็นเชื้อเพลิงให้ความขัดแย้งดำเนินต่อไป อารมณ์ดังกล่าวไม่เพียงขัดขวางความพยายามใน ความสัมพันธ์ การยุติความขัดแย้งแต่ยังสร้างเงื่อนไขที่ทำให้การต่ออายุสงครามเป็นไปได้มากขึ้น[8] สภาวะของการอยู่ร่วมกันให้สภาวะทางจิตใจและร่างกายแก่บุคคล องค์กร และ/หรือชุมชนเพื่อลดความตึงเครียด และสำหรับผู้สร้างสันติในการพยายามแก้ไขสาเหตุของความขัดแย้ง ช่วงเวลาของการไม่ใช้ความรุนแรงนี้เป็นประโยชน์อย่างยิ่งหลังสงคราม เนื่องจากเป็นการสร้างสภาพแวดล้อมที่สามารถแก้ไขสาเหตุของความขัดแย้งและสามารถจินตนาการ เจรจา และบรรลุสันติภาพได้ การเริ่มต้นของยุคการอยู่ร่วมกันทำให้ผลประโยชน์ร่วมกัน (เช่น ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจ) ปรากฏขึ้นท่ามกลางศัตรู ทำให้ทั้งสองฝ่ายมีส่วนได้ส่วนเสียอย่างมากในการทำให้เวทีชั่วคราวกลายเป็นเวทีถาวร ไดนามิกที่ต่อเนื่องนี้ทำให้แนวคิดของ การอยู่ร่วมกันมีประโยชน์อย่างยิ่งในการแก้ปัญหาความขัดแย้งทางชาติพันธุ์ที่ยากจะเข้าใจ