อย่างไรก็ตาม ทฤษฎีต่างๆ เกี่ยวกับความเจ็บปวดมักถูกละเลยจนกระทั่งสงครามโลกครั้งที่ 2 เมื่อทีมแพทย์ที่จัดตั้งขึ้นเริ่มสังเกตและรักษาผู้ป่วยจำนวนมากที่มีอาการบาดเจ็บคล้ายกัน ในปี 1950 วิสัญญีแพทย์ชาวอเมริกัน Henry K. Beecher ใช้ประสบการณ์ของเขาในการรักษาผู้ป่วยพลเรือนและผู้บาดเจ็บจากสงคราม พบว่าทหารที่มีบาดแผลฉกรรจ์มักจะเจ็บปวดน้อยกว่าผู้ป่วยผ่าตัดที่เป็นพลเรือนมาก บีเชอร์สรุปว่าความเจ็บปวดเป็นผลมาจากการหลอมรวมของความรู้สึกทางกายเข้ากับ "องค์ประกอบปฏิกิริยา" ทางความคิดและอารมณ์ ความเจ็บปวด ดังนั้นบริบททางจิตใจของความเจ็บปวดจึงมีความสำคัญ ความเจ็บปวดสำหรับผู้ป่วยที่ได้รับการผ่าตัดหมายถึPicturesงการหยุดชะงักของชีวิตปกติและความกลัวการเจ็บป่วยที่รุนแรง ในขณะที่ความเจ็บปวดสำหรับทหารที่ได้รับบาดเจ็บหมายถึงการได้รับการปลดปล่อยจากสนามรบและโอกาสรอดชีวิตที่เพิ่มขึ้น ดังนั้น สมมติฐานของทฤษฎีความจำเพาะซึ่งอิงจากการทดลองในห้องปฏิบัติการซึ่งส่วนประกอบของปฏิกิริยาค่อนข้างเป็นกลาง ไม่สามารถนำมาใช้เพื่อทำความเข้าใจเกี่ยวกับความเจ็บปวดทางคลินิกได้ ข้อสรุปของบีเชอร์ได้รับการสนับสนุนโดยงานของวิสัญญีแพทย์ชาวอเมริกัน จอห์น โบนิกา ซึ่งในหนังสือ The Management of Pain (1953) ของเขาถือว่าความเจ็บปวดทางคลินิกมีทั้งองค์ประกอบทางสรีรวิทยาและจิตวิทยา