การตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ในยุคแรก ๆ ขึ้นอยู่กับความใกล้ชิดกับน้ำและ – ขึ้นอยู่กับวิถีชีวิต – ทรัพยากรธรรมชาติ อื่น ๆ ที่ใช้ในการยังชีพเช่น ประชากรของสัตว์ที่ล่าเหยื่อและที่ดินทำกินสำหรับปลูกพืชผลและปศุสัตว์ อย่างไรก็ตาม มนุษย์สมัยใหม่มีความสามารถอย่างมากในการเปลี่ยนแปลงที่อยู่อาศัยโดยใช้เทคโนโลยีการชลประทานการวางผังเมืองการก่อสร้าง การตัดไม้ทำลายป่าและการทำให้เป็นทะเลทราย การตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ยังคงเสี่ยงต่อภัยพิบัติทางธรรมชาติโดยเฉพาะในสถานที่อันตรายและคุณภาพการก่อสร้างต่ำ การจัดกลุ่มและการปรับเปลี่ยนที่อยู่อาศัยโดยเจตนามักจะทำโดยมีเป้าหมายเพื่อให้ความคุ้มครอง สะสมความสะดวกสบายหรือความมั่งคั่งทางวัตถุ ขยายอาหารที่มีอยู่ ปรับปรุงความสวยงาม เพิ่มพูนความรู้หรือปรับปรุงการแลกเปลี่ยนทรัพยากร มนุษย์ เป็นหนึ่งใน สปีชีส์ ที่ปรับตัวได้ดี ที่สุด แม้ว่าจะมีความอดทนต่ำหรือแคบสำหรับสภาพแวดล้อมสุดโต่งต่างๆ ของโลก ด้วยเครื่องมือขั้นสูง มนุษย์สามารถขยายความทนทานต่ออุณหภูมิความชื้นและระดับความสูง ที่หลากหลายได้ ด้วยเหตุนี้ มนุษย์จึงเป็นเผ่าพันธุ์สากลที่พบในเกือบทุกภูมิภาคของโลก รวมถึงป่าฝนเขตร้อนทะเลทรายที่แห้งแล้งภูมิภาคอาร์กติกที่หนาวจัดและเมืองที่มีมลพิษอย่างหนัก เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว สปีชีส์อื่นๆ ส่วนใหญ่ถูกจำกัดให้อยู่ในพื้นที่ทางภูมิศาสตร์เพียงไม่กี่แห่งเนื่องจากความสามารถในการปรับตัวที่จำกัดประชากรมนุษย์อย่างไรก็ตาม ไม่ได้กระจายอย่างสม่ำเสมอบน พื้นผิว โลกเนื่องจากความหนาแน่นของประชากรแตกต่างกันไปในแต่ละภูมิภาค และพื้นผิวที่ทอดยาวเป็นบริเวณกว้างแทบไม่มีคนอาศัยอยู่เลย เช่นแอนตาร์กติกาและมหาสมุทรอันกว้างใหญ่