หนังที่ขรุขระนี้ทำให้หนังมังกรโคโมโดเป็นแหล่งหนังที่น่าสงสาร นอกจากนี้ osteoderms เหล่านี้จะมีขนาดที่ใหญ่ขึ้นและมีรูปร่างเปลี่ยนแปลงได้เมื่อมังกรโคโมโดมีอายุมากขึ้น ทำให้สร้างกระดูกได้กว้างมากขึ้นเมื่อจิ้งจกโตขึ้น ออสทีโอเดิร์มเหล่านี้ไม่มีอยู่ในลูกฟักและลูกอ่อน ซึ่งบ่งชี้ว่าเกราะตามธรรมชาติพัฒนาเป็นผลิตภัณฑ์ของอายุและการแข่งขันระหว่างผู้ใหญ่เพื่อป้องกันในการต่อสู้เฉพาะเรื่องอาหารและคู่ครอง เช่นเดียวกับวารานอยด์อื่นๆ มังกรโคโมโดมีกระดูกหูเพียงชิ้นเดียว นั่นคือกระดูกโกลนสำหรับส่งแรงสั่นสะเทือนจากเยื่อแก้วหูไปยังคอเคลีย การจัดเรียงนี้หมายความว่าพวกเขามีแนวโน้มที่จะจำกัดเสียงในช่วง 400 ถึง 2,000 เฮิรตซ์เมื่อเทียบกับมนุษย์ที่ได้ยินระหว่าง 20 ถึง 20,000 เฮิรตซ์ ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าพวกมันหูหนวกเมื่อมีการศึกษารายงานว่า มังกรโกโมโด ป่าไม่มีความตื่นตัวในการตอบสนองต่อเสียงกระซิบ เสียงที่เปล่งออกมา หรือเสียงตะโกน สิ่งนี้ไม่เป็นที่ถกเถียงกันเมื่อ Joan Procter พนักงาน ของสวนสัตว์ลอนดอนฝึกตัวอย่างที่กักขังให้ออกมากินอาหารตามเสียงของมัน แม้ว่าจะมองไม่เห็นก็ตาม มังกรโคโมโดสามารถมองเห็นวัตถุได้ไกลถึง 300 ม. (980 ฟุต) แต่เนื่องจากเรตินาของมันมีเพียงกรวย เท่านั้น จึงคิดว่ามีการมองเห็นตอนกลางคืนไม่ดี สามารถแยกแยะสีได้ แต่มีความสามารถในการแยกแยะวัตถุที่อยู่นิ่งได้ไม่ดีนัก