เพื่อให้สิ่งมีชีวิตมองเห็นสีได้ ระบบการมองเห็นจะต้องเปรียบเทียบสัญญาณที่มาจากเซลล์รับแสงต่างๆ ในเรตินา ในEye, Brain and Visionนักวิจัย David Hubel เรียกเรตินาของมนุษย์ว่าเป็นโครงสร้างที่น่าทึ่ง มันแปลแสงเป็นสัญญาณประสาท ช่วยให้เรามองเห็นภายใต้สภาวะที่มีตั้งแต่แสงดาวไปจนถึงแสงแดด แยกแยะความยาวคลื่นเพื่อให้เรามองเห็นสี และให้ มีความแม่นยำเพียงพอสำหรับเราในการตรวจจับเส้นผมหรือเศษฝุ่นที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่หลา (Hubel 1988 ) เพื่อให้เข้าใจว่าเรตินาดึงข้อมูลที่มองเห็นจากสิ่งแวดล้อมได้อย่างไร ก่อนอื่นควรทำความเข้าใจคำศัพท์พื้นฐาน ตาบอดสี บางคำก่อน เรตินาบันทึกและเปรียบเทียบความเข้มของแสงโดยใช้ตัวรับแสงพื้นฐาน 2 ชนิด ได้แก่ เซลล์รูปแท่งและรูปกรวย แท่งช่วยให้มองเห็นในแสงสลัวและมีเม็ดสีภาพถ่ายเพียงชนิดเดียว ในขณะที่กรวยมีหน้าที่ในการรับรู้สีและมีเม็ดสีภาพถ่ายมากกว่าหนึ่งชั้น ยีนที่มีส่วนสำคัญต่อการผลิตเม็ดสีในรูปกรวยและแท่งเรียกว่า อ็อปซิน (ดูบทความข้างเคียง พันธุศาสตร์ของการมองเห็นสีของมนุษย์) Trichromacy คือการมองเห็นสีที่หลากหลายในปัจจุบันในไพรเมตโลกเก่าส่วนใหญ่รวมถึงมนุษย์ อธิบายการมองเห็นโดยอิงจากเซลล์รับแสงรูปกรวยสามชั้น หรือเรียกสั้นๆ ว่าความสามารถในการแยกแยะสีแดง สีเขียว และสีน้ำเงิน การมองเห็นแบบไดโครมาติกอาศัยข้อมูลจากกรวยเพียงสองชั้นเท่านั้น เปอร์เซ็นต์ของมนุษย์เพศชายที่สูงกว่าเพศหญิงถือเป็นไดโครมาตที่ใช้งานได้ ซึ่งยังคงอนุญาตให้มีการแยกแยะสีได้ (รูปที่  1ก) อย่างไรก็ตามการขาดสีมักเรียกว่าตาบอดสี ในรูปแบบทั่วไปของ dichromacy ในมนุษย์ บุคคลไม่สามารถแยกความแตกต่างระหว่างสีแดงและสีเขียวได้ (Hubel 1988). เมื่อกรวยทำงานเพียงชั้นเดียว สิ่งมีชีวิตจะมีการมองเห็นแบบสีเดียว เนื่องจากการมองเห็นสีขึ้นอยู่กับการเปรียบเทียบสัญญาณ การมองเห็นประเภทนี้จึงไม่อนุญาตให้มีการรับรู้สี