ว่ามีการควบคุมการดื้อยาทางพันธุกรรมอยู่นั้นได้รับการเสนอแนะโดยข้อเท็จจริงเพียงอย่างเดียวของความจำเพาะของโฮสต์ และการควบคุมดังกล่าวได้รับการพิสูจน์อย่างเพียงพอโดยการศึกษาเชิงทดลองเกี่ยวกับโฮสต์ทั้งพืชและสัตว์ ตัวอย่างเช่น แบบแรกมีการประยุกต์ใช้ในทางปฏิบัติอย่างกว้างๆ ในการพัฒนา โดยการคัดเลือกพันธุ์ สายพันธุ์และเผ่าพันธุ์ของพืชที่มีความสำคัญทางเศรษฐกิจ โดยเฉพาะเมล็ดพืชที่มีความทนทานต่อโรคพืชหลากหลายชนิดโดยทั่วไปแล้ว โรคร้าย การดื้อยาที่เกิดจากการผสมพันธุ์แบบคัดเลือกนั้นมีความเฉพาะเจาะจงเพียงบางส่วนเท่านั้น นั่นคือ ความต้านทานที่สังเกตได้ต่อการติดเชื้อจุลินทรีย์ที่ทำให้เกิดโรค และต่อสารพิษของสิ่งมีชีวิตดังกล่าว แสดงออกต่อกลุ่มของจุลินทรีย์ที่เกี่ยวข้องซึ่งก่อให้เกิดโรคที่คล้ายคลึงกัน ไม่ใช่ต่อสิ่งมีชีวิตเดี่ยวๆ แม้ว่าบางกรณีพบว่าความต้านทานต่อโรคเป็นหน้าที่ของยีนตัวเดียว แต่ในกรณีส่วนใหญ่มียีนหลายตัวที่เกี่ยวข้อง