มนุษย์วิวัฒนาการมาเพื่อชีวิตบนโลกและเมื่อเราออกผจญภัยในสภาพแวดล้อมสุดขั้วของอวกาศ สิ่งต่างๆ ก็เริ่มแปลกไปเล็กน้อย มีค่าใช้จ่ายทางร่างกาย เช่น งานง่ายๆ จะซับซ้อนกว่าเล็กน้อย กระดูกและกล้ามเนื้อ อ่อนแอลง และนักบินอวกาศยังมีปัญหาในการจดจำตำแหน่งที่วางแขนและขาครั้งสุดท้าย แต่เมื่อการเดินทางในอวกาศนานขึ้น การเดินทางในอวกาศก็กลายเป็นความกังวลเช่นกัน ความเครียดและเงื่อนไขของภารกิจที่ยืดเยื้อจะเบียดบังสมองได้อย่างไร เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่า นักบินอวกาศ มีประสบการณ์รวมถึงภาพหลอนวอห์น เบลล์เขียน  ใน เดอะการ์เดียน ปัญหาอื่น ๆ ที่ทราบ ได้แก่ ลูกเรือที่แสดงออกและกิจกรรมไฟฟ้าของสมองผิดปกติ ภาพหลอนส่วนใหญ่เป็นเพียงผลข้างเคียงของการอยู่ในอวกาศ ในภารกิจอพอลโลช่วงแรกๆ นักบินอวกาศรายงานว่ามีแสงวาบหรือแสงเป็นเส้นๆ อยู่เป็นประจำ ซึ่งดูเหมือนจะออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ เบลล์เขียน ริ้วลึกลับเหล่านี้เกิดจากรังสีคอสมิก ซึ่งเป็นอนุภาคเล็กๆ ที่ปล่อยออกมาจากการระเบิดของดวงดาวที่อยู่ห่างไกล เมื่อเราพิจารณาการเดินทางไปจนถึงดาวอังคาร ปัญหาต่างๆ เช่น การพังทลายของการสื่อสารและวิญญาณของลูกเรือนั้นเกี่ยวข้องมากกว่าภาพหลอนที่เกิดจากรังสีคอสมิกเล็กน้อย ชายทั้ง 6 คนที่อดทนต่อ ภารกิจ จำลองการโคจรรอบดาวอังคารเป็นเวลา 520 วัน เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายและสูญเสียแรงจูงใจ สี่ในนั้นแสดงให้เห็นอย่างน้อยหนึ่งปัญหาที่อาจระเบิดหรือนำไปสู่ผลกระทบร้ายแรงระหว่างภารกิจบน ดาวอังคาร จิตแพทย์ Mathais Basner จาก University of Pennsylvania School of Medicine กล่าวกับWired วงจรการนอนหลับของลูกเรือคนหนึ่งแตกต่างจากส่วนที่เหลืออย่างมาก จนเขาใช้เวลา 20 เปอร์เซ็นต์ไปกับการตื่นหรือหลับเพียงคนเดียว อีกคนหนึ่งนอนหลับเป็นระยะเวลาสั้นลงและสั้นลง หนึ่งในสามต่อสู้กับภาวะซึมเศร้า ในระหว่างการจำลองอีกครั้ง Biosphere 2 ลูกเรือสองคนไม่เคยพูดคุยกันนอกเหนือไปจากการแลกเปลี่ยนภารกิจที่สำคัญ Jane Poynter หนึ่งในทีมงานบอกกับNational Geographic ว่าการรักษาแบบหลอกให้ เงียบ กินเวลา 18 เดือน อย่างน้อยหนึ่งปัญหาที่กลัวก่อนที่มนุษย์จะขึ้นสู่วงโคจรยังไม่ปรากฏให้เห็น จิตแพทย์ฟรอยด์สันนิษฐานว่า การแยกจาก แม่ธรณี อาจนำไปสู่ ​​ความวิตกกังวลในการแยกทาง ทางพยาธิวิทยา โดยที่ การล่อลวงให้หลบหนีโดยการฆ่าตัวตายไปสู่การลืมเลือนอาจมาพร้อมกับการกระตุ้นให้ทำลายยานอวกาศและลูกเรือที่เหลือ เขียน กระดิ่ง